ROZMAWIAJMY RAZEM

Znasz ten moment? A może ten czas już nastąpił? Czas, w którym Twoja słodka pociecha z dnia na dzień zamienia się w niepokorną istotę zatrzaskującą drzwi do swojego pokoju i wieszając na nich napis „dorosłym wstęp wzbroniony”. W tym momencie przestajesz dla niej być chodzącym ideałem.
Jeśli tak się dzieje, to nastał okres dojrzewania. To normalny, choć trudny proces, z którym muszą zmierzyć się obie strony.
Przysłowiowe zatrzaśnięte drzwi przed nosem to próba wyznaczania granic oraz odrębności przez nastolatka. Priorytetem dla Twojego dziecka jest teraz własny świat – świat, któremu możesz jednak wyjść naprzeciw.

Pierwsza myśl w odpowiedzi na powyższe pytanie, która zapewne przyjdzie większości dorosłym do głowy, to: „nigdy w życiu – zupełnie nie rozumiem co mówi do mnie moje dziecko”. Spokojnie. Każde pokolenie ma swój młodzieżowy żargon, zrozumiały tylko dla niego. Czasami możesz nie rozumieć słów, które wypowiada do Ciebie nastolatek. Nie jest to powód do zmartwień, ponieważ najważniejsze jest podjęcie dialogu między Tobą a Twoim dzieckiem.
Co robić w momencie, kiedy nastolatek nie chce z Tobą rozmawiać?
Pozwól mu na przestrzeń. Efektywna komunikacja jest wówczas, gdy obie strony mają chęć i przestrzeń na rozmowę. Sarah Newton, autorka książki Ratunku! Mój nastolatek jest kosmitą, nawiązuje do trudności komunikacyjnych z nastolatkami i daje wskazówki rodzicom, m.in. jak nawiązać nową nić porozumienia ze swoim dzieckiem.

„Współczesny świat w swoim pędzie i pogoni powoduje, że żyjemy wszyscy pod ogromną presją” – jest to jedno z najczęściej wypowiadanych zdań przez pacjentów, z którymi spotykam się w swoim gabinecie. Często rodzice chcąc zapewnić jak największe poczucie bezpieczeństwa i dobrobytu swoim dzieciom, ulegając presji, pną się po szczeblach kariery zawodowej. Poświęcają na to większość swojego czasu i tym samym mogą nie zauważyć pierwszych sygnałów, kiedy coś niedobrego dzieje się z ich dzieckiem.
Nastolatkowie równie często wspominają o byciu pod presją, dotyczy to szczególnie szkoły, nauki, zobowiązań pozalekcyjnych, dodatkowych zajęć.
Zachęcam, aby obie strony wyszły sobie naprzeciw, będąc uważnymi na siebie.

WAŻNE! Uważność na swoje dziecko jest niezwykle istotna w okresie dojrzewania. Na tym etapie mogą uaktywnić się niektóre zaburzenia charakterystyczne dla tego okresu rozwojowego, np. zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia), depresja, zaburzenia lękowe i fobie społeczne.

W mojej praktyce zawodowej często spotykam się z sytuacjami, w których nastolatek mówi o tym, że czuje się pouczany przez dorosłego, zamiast zostać wysłuchanym. A przecież jedno nie musi wykluczać drugiego. Umiejętność słuchania jest niezwykle cenna zarówno dla jednej, jak i dla drugiej strony. Pouczanie nie musi być niczym negatywnym, jeżeli jest poprzedzone wysłuchaniem informacji przekazanej przez młodego człowieka. Zachęcam, aby pouczanie miało wydźwięk pozytywny, np. „Ze względu na twoje bezpieczeństwo proszę, abyś wrócił do domu o dwudziestej drugiej”. Na podobnej zasadzie należy budować inne komunikaty.

WAŻNE! Nastolatkowie są uważnymi i krytycznymi obserwatorami świata dorosłych, przez co ważne jest to, co robimy, a nie tylko to, co mówimy. Nastolatek dzięki swojej uważności i krytyczności może szybko wyłapać niekonsekwencję czynów i słów w świecie dorosłych.